Муаммо ўзбек мумтоз адабиётидаги лирик жанрлардан бири. У поэтик ўйин тарзида битилган бир баъзан икки байтли шеър бўлиб, унда бирор сўз, кўпинча, атокди отнинг
Ғарбда вафот этган кишининг қабрида ёзиб қолдирилган шеърий матнлар эпитафия, деб аталган. Шарқда ҳам марҳумларнинг қабрига шеърий матн ёзиш ва шу йўл билан унинг
Муайян нохуш ҳодиса туфайли ёзилган, кишилар қалбида туғилган қайғу ва аламни ифодаловчи лирик шеър Ғарб адабиётида элегия, деб аталади.Қадимда элегия кўпинча
Антик даврда деярли ҳар қандай шеър ода, деб аталган. Кейинчалик бу сўзнинг маъноси торайган ва инсоният ҳаётидаги улуғвор воқеаларни, кишиларнинг
Узоқ даврларда анъанавийликка эга бўлмаган строфик тузилиш шеър шакли ҳисобланади, бу жанрга айланиши учун анъанавий тус олади, унда пухта лирик қаҳрамон образи
Аристотель айтишича, лирикада автор «бутун ҳикоя давомида» ўзлигича «қолади».Аристотель бу фикрни Пиндар, Вакхилид, Алкей, Сафо каби лирик шоирлар ижодига суяниб
Кейинги йилларда миллий адбиётимиз бадиийэстетик жиҳатдан бирмунча тараққиёт босқичига кўтарилди. Бу, албатда, истиқлол туфайли жамиятимизнинг миллий тафаккури
Мазкур монографияда истиқлол даври ўзбек адабий танқидчилигида юз берган методологик ўзгаришлар, биринчи галда танқид тафаккуридаги янгиланиш жараёнлари