«Ярим вайрона саройдаги зулмат ичидау пахмоқ бошини кўтарди.Унинг сапсариқ кўзлари ёнарди. Мен очман, ириллади у.»«Бўри».Генри Эллендер
ЯнварЭҳтимол,
Луиза нега мени ўзига яқин олганига сира ақлим етмайди. У мени ёмон кўрарди. Имкон бўлди дегунча ортимдан хунук гапларни гапиришини сезиб юрардим. Ёқтирмаслигини
Мен уни театрда учратиб қолдим, имлаётганини кўриб, танаффус пайтида ёнига бориб ўтирдим. У билан охирги марта кўришганимга ҳам анча бўлганди, агар исмини айтиб
Америка аёллар учун улкан имкониятлар мамлакати. Ҳозирда улар бутун миллат бойлигининг тахминан саксон беш фоизига эгадирлар. Тез орада эса улар бутун бойликни
Ўттиз йилдан бери яқинларимни ўрганаман. Мен уларни яхши биламан, деб айтолмайман. Ўйлашимча, биз учратган, танишган одамларга кўпинча юзига қараб баҳо берамиз.
Ўша куни Моррисон Кеннеди аеропортида ўтирганича бир кишини кутарди. У барда танишини кўриб қолди. Жимми Жимми МаккеннУларнинг Атлантадаги кўргазмада
Хелстонга ўзиюрар аравачада ўтирган қария касалга, нимадандир қаттиқ қўрққан ва ўлишга тайёрга ўхшаб кўринди. Унга бундай манзара таниш эди. Оъз касбининг
Кузнинг ёмғирли оқшоми эди. Мени олиб кетаётган рикша Онори қишлоғи тепаликларидан гоҳ кўтарилиб, гоҳ тушиб борарди. Ниҳоят у бамбук дарахтлари панасига